Sou entre flor e nuvem,
Estrela e mar.
Por que havemos de ser unicamente humanos,
Limitados em chorar?
Não encontro caminhos
Fáceis de andar.
Meu rosto vário desorienta as firmes pedras
Que não sabem de água e de ar.
E por isso levito.
É bom deixar
Um pouco de ternura e encanto indiferente
de herança, em cada lugar.
Rastro de flor e estrela,
Nuvem e mar.
Meu destino é mais longe e meu passo mais rápido:
A sombra é que vai devagar.
Cecília Meireles en in Mar Absoluto
Font: https://ceciliameireles2009.blogspot.com/2009/06/inscricao.html
Vídeo de 2020 de 1.07 minuts
0 Comentaris
Per causa dels recents atacs de missatges publicitaris, els comentaris necessiten verificació.